نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• منوچهر دژآهنگ ¹
• حسین رستمخانی ²
• ذبیح اله نقی لو ¹

¹ عضو هیئت علمی گروه تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تاکستان، تاکستان، ایران

² گروه تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، ابهر، ایران

چکیده

مقدمه: کنترل پاسچر یکی از اجزاء اصلی اغلب فعالیت های بدنی و فاکتور مهمی برای عملکرد مهارت های ورزشی می‌باشد. با مروری بر مطالعات گذشته، مشاهده می شود که نتایج ضد و نقیضی در مورد تاثیر برنامه های تمرینی مختلف و بی تمرینی پس آن بر کنترل پاسچر وجود دارد. لذا هدف مطالعه حاضر بررسی اثر دو، چهار و شش هفته بی تمرینی پس از یک دوره تمرین پلایومتریک بر کنترل پاسچر در مردان دانشجو بود. مواد و روش ها: تعداد 20 نفر دانشجو با میانگین و انحراف استاندارد سنی 35/3 ±2/23 سال، قد 44/5 ±5/171 سانتی متر و وزن 75/7 ±48/74 کیلوگرم بدون سابقه آسیب در دو سال گذشته در تحقیق حاضر شرکت کردند. برای برآورد کنترل پاسچر آزمودنی ها از آزمون [1]SEBT استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون و تشریح نحوه اجرای تمرینات، آزمودنی ها به مدت شش هفته و سه روز در هفته تمرینات پلایومتریک را اجرا کردند. پس از اتمام دوره تمرین پس آزمون اول SEBT اخذ شد. پس از آن آزمودنی ها به مدت شش هفته بدون اجرای تمرینات منظم تحت نظر بودند. در طول دوره بی تمرینی و با فاصله دو هفته ای پس آزمون های بعدی SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی توکی (p≤0/05) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اعمال یک دوره تمرین پلایومتریک تاثیر معنی داری بر افزایش کنترل پاسچر دارد (p≤0/001). هم چنین اعمال دوره بی تمرینی تنها در پس آزمون چهارم (پس از شش هفته بی تمرینی) بر کاهش فاصله دستیابی در آزمون SEBT معنی دار بود (p≤0/01). نتیجه گیری: افزایش کنترل پاسچر پس از دوره تمرین را می توان به افزایش سرعت هدایت عصبی، افزایش قدرت عضلانی و نیز افزایش هماهنگی بین عضلات موافق و مخالف نسبت داد. هم چنین کاهش توانایی کنترل پاسچر پس از دوره بی تمرینی را می توان به کاهش قدرت عضلانی و نیز کاهش هماهنگی عضلانی نسبت داد.واژه های کلیدی: کنترل پاسچر، تمرینات پلایومتریک، بی تمرینی