نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• اکرم احمدی براتی ¹
• سعید احمدی براتی ²
• سعید قایینی ³
• ناصر بهپور ⁴
• امیر لطافت‌کار ⁵

¹ کارشناس ارشد، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران

² کارشناس ارشد، عضو هیأت علمی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ایزه، اهواز، ایران

³ استادیار، گروه تربیت بدنی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران

⁴ استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران

⁵ مربی، گروه آسیب‌شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش‌آموزان نابینا بود. مواد و روش‌ها: شرکت کنندگان پژوهش تجربی حاضر، 30 دختر (با میانگین سن گروه تمرینات ذهنی 2/9 سال، گروه تمرینات بدنی 2/8 سال و گروه تمرینات ذهنی- بدنی 6/9 سال) با تیزی دید حداکثر 05/0 دیوپتر در چشم برتر (با استفاده از عینک) بودند که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به سه گروه ده نفره (تمرینات بدنی، تمرین ذهنی و تمرین ترکیبی (ذهنی- بدنی) تقسیم شدند. مدت زمان مداخله گروه‌ها 8 هفته دو جلسه‌ای در رژیم زمانی 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه بود. قابلیت تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون‌های Romberg و تخته تعادل اندازه‌گیری شد. تحلیل آماری داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 و از طریق آزمون‌های t Independent، ANOVA و آزمون تعقیبی Tokey صورت گرفت (سطح معنی‌داری 95 درصد و میزان 05/0 £ a). یافته‌ها: در تعادل ایستا تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها وجود نداشت، ولی در تعادل پویا، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت تعادل پویا شد. به علاوه، مقایسه‌های بین گروهی برتری معنی‌دار این روش نسبت به هر یک از روش‌های تمرین ذهنی و بدنی را نشان داد. نتیجه‌گیری: عدم وجود تفاوت معنی‌دار در متغیر تعادل ایستا میان گروه‌های سه‌گانه نشان دهنده ساز و کارهای اصلاحی و جبرانی است، ولی در فعالیت‌هایی که با حرکت توأم است و پیچیده‌تر می‌گردد، برای رشد قابلیت تعادل بهتر است ترکیب تمرینات ذهنی و بدنی به کار رود. کلید واژه‌ها: تمرینات ذهنی، تمرینات بدنی، تمرینات ذهنی- بدنی، قابلیت تعادل، دانش‌آموزان نابینا