نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری تخصصی، گروه بیومکانیک و آسیبشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2 استاد، گروه بیومکانیک و آسیبشناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3 دانشیار، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
چکیده
مقدمه: تحریک ریتمیک شنوایی از نظر بالینی به عنوان یک مداخله درمانی جهت بهبود عملکرد راه رفتن بیماران مبتلا به بیماریهای عصبی مختلف استفاده میشود. از اینرو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر تغییرات سرعت تحریک ریتمیک شنوایی بر تقارن و متغیرهای منتخب فضایی- زمانی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) بود.
مواد و روشها: 13 آزمودنی زن مبتلا به MS با میزان شدت ناتوانی بین 5/3 تا 5/5 و 14 آزمودنی زن سالم برای شرکت در این مطالعه انتخاب شدند. راه رفتن آزمودنیها تحت چهار وضعیت راه رفتن بدون تحریک ریتمیک شنوایی (راه رفتن پایه)، راه رفتن با تحریک ریتمیک شنوایی و تمپو 90، 100 و 110 درصد از کادنس راه رفتن پایه، با ترتیب تصادفی با استفاده از سیستم سه بعدی آنالیز حرکت و به وسیله شش دوربین مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافتهها: نتایج آزمون Independent t نشان داد که بیماران مبتلا به MS نسبت به افراد سالم با سرعت کمتری راه میروند، طول گام کوتاهتری دارند و مدت زمان بیشتری را در فاز دابل استانس سپری میکنند. همچنین، با افزایش تمپو، شاخصهای مدت زمان استانس، مدت زمان سوینگ، مدت زمان دابل استانس، مدت زمان گام و طول گام کاهش و کادنس افزایش یافت. بر اساس نتایج آزمون Repeated measures ANOVA، تحریک ریتمیک شنوایی به طور معنیداری موجب بهبود شاخص تقارن گامبرداری نسبت به وضعیت راه رفتن بدون تحریک ریتمیک شنوایی شد
نتیجه گیری: آزمودنیهایی که در تحقیق حاضر شرکت کردند، با تغییر تمپو به خوبی سازگار شدند و بهبود در شاخصهای راه رفتن نیز در تمپوهای مختلف مشاهده گردید. از اینرو، میتوان استفاده از تمرینات راه رفتن با تحریک ریتمیک شنوایی با تمپوهای مختلف را به عنوان یک برنامه ایمن، مؤثر و کمهزینه جهت بازتوانی راه رفتن بیماران مبتلا به MS پیشنهاد کرد.
کلیدواژهها
موضوعات