نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• رضا سلیمان‌پور ¹
• عبدالکریم کریمی ²

¹ دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه فیزیوتراپی، دانشکده توان‌بخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

² عضو هیأت علمی، گروه فیزیوتراپی، دانشکده توان‌بخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

چکیده

مقدمه: در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن، راه رفتن به عنوان یک تمرین درمانی ساده، سالم، کم‌هزینه و در دسترس، به بررسی بیشتری نیاز دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر راه رفتن بر روی تردمیل با شیب 10 درصد، بر تحمل عضلات، درد، ناتوانی و ترس از حرکت در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.مواد و روش‌ها: شرکت کنندگان به دو گروه شاهد (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب پایه، 6 نفر) و مداخله (درمان استاندارد فیزیوتراپی و تردمیل با شیب 10 درصد، 5 نفر) تقسیم شدند. بیماران سه بار در هفته به مدت چهار هفته تحت درمان قرار گرفتند. تحمل عضلات خلف تنه، ترس از فعالیت، درد و ناتوانی به ترتیب با آزمون Sorensen تغییر یافته و پرسش‌نامه‌های ترس از حرکت، درد و Oswestry قبل از مطالعه، بلافاصله پس از مطالعه و دو ماه پس از درمان اندازه‌گیری شد.یافته‌ها: تفاوت بین گروهی در متغیر تحمل عضلات خلف تنه پس از درمان (01/0 = P) و در زمان پیگیری (04/0 = P) وجود داشت. در گروه مداخله، تغییرات در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (53/0 = P)، درد (26/0 = P)، ناتوانی (50/0 = P) و ترس از حرکت (90/0 = P) معنی‌دار نبود. در گروه شاهد نیز تغییرات معنی‌داری در متغیرهای تحمل عضلات خلف تنه (19/0 = P)، درد (57/0 = P)، ناتوانی (22/0 = P) و ترس از حرکت (23/0 = P) مشاهده نشد. بین دو گروه در متغیرهای درد (14/0 = P)، ناتوانی (71/0 = P) و ترس از حرکت (27/0 = P) تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.نتیجه‎گیری: تفاوت معنی‌داری در افزایش تحمل عضلات تنه بین گروه‌های شیب 10 درصد و پایه وجود دارد. به نظر می‌رسد که راه رفتن بر روی تردمیل در گروه شیب پایه مؤثرتر است.

کلیدواژه‌ها

• کمردرد مزمن
• تمرین راه رفتن
• عضلات تنه
• ناتوانی عملکردی