نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• مجید فتاحی ¹
• هومن مینونژاد ²
• محمد حسین علیزاده ³

¹ دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه آسیب‌شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

² استادیار، گروه آسیب‌شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

³ گروه طب ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

مقدمه: کنترل پوسچر، مؤلفه کلیدی برای انجام فعالیت‌های روزمره و فعالیت‌های ورزشی می‌باشد. عضلات اندام تحتانی نقش مهمی در حفظ پایداری دارند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین سطح فعالیت برخی عضلات منتخب پروگزیمال و دیستال (سرینی میانی و ساقی قدامی) اندام تحتانی با زمان رسیدن به پایداری در تکلیف پرش- فرود تک‌ پا بود.مواد و روش‌ها: 20 دانشجوی پسر رشته تربیت‌بدنی در این مطالعه شرکت کردند. سطح فعالیت عضلات با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی و زمان رسیدن به پایداری آزمودنی‌ها در راستای داخلی- خارجی (Medial-lateral یا ML)، قدامی- خلفی (Anterior- posterior یا AP) و کلی (RV یا Resultant Vector time) با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش- فرود تک پا ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آزمون همبستگی Pearson در سطح معنی‌داری 05/0 > P استفاده گردید.یافته‌ها: بین سطح فعالیت عضله ساقی قدامی و زمان رسیدن به پایداری در هر سه راستا، ارتباط معنی‌داری وجود نداشت (05/0 < P). همچنین نتایج نشان داد که بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی با زمان رسیدن به پایداری در راستای قدامی- خلفی و حالت کلی ارتباط معنی‌داری وجود ندارد (05/0 < P)، اما ارتباط معنی‌داری بین سطح فعالیت عضله سرینی میانی و زمان رسیدن به پایداری در راستای داخلی- خارجی یافت شد (05/0 > P).نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می‌کند که فعالیت کمتر عضله سرینی میانی ممکن است منجر به عملکرد ضعیف بر روی اعمال تعادل عملکردی شود. بنابراین بهبود عملکرد عضله سرینی میانی ممکن است منجر به بهبود در کنترل پوسچر در راستای داخلی- خارجی گردد.

کلیدواژه‌ها

• عضله سرینی میانی
• عضله ساقی قدامی
• زمان رسیدن به پایداری
• تکلیف پرش- فرود