نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• حیدر صادقی ¹
• محمد یادگاری پور ²
• حسین نبوی نیک ³

¹ استاد، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

² کارشناس ارشد، گروه آسیب‌شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

³ کارشناس ارشد، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

مقدمه: آزمون‌های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو به طور رایجی برای ارزیابی انعطاف‌پذیری کمر و همسترینگ مورد استفاده قرار می‌گیرند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین نتایج آزمون‌های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو با برخی متغیرهای آنتروپومتریک در دانش‌آموزان پسر مقطع راهنمایی بود. مواد و روش‌ها: 92 دانش‌آموز (با میانگین سنی 67/5 ± 22/13 سال) به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. متغیر‌های آنتروپومتریک وزن، طول قد، طول اندام تحتانی، طول تنه و نسبت طول اندام تحتانی به بالاتنه اندازه‌گیری شد. سپس آزمودنی‌ها، آزمون‌های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو را اجرا کردند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از رگرسیون خطی برای محاسبه ضریب تعیین و ضریب استاندارد B استفاده شد. یافته‌ها: ضریب تعیین به دست آمده برای آزمون سنتی (081/0) کمتر از آزمون اصلاح شده (179/0) بود. همچنین طول بالاتنه، بیشترین تأثیر و قد، کمترین تأثیر را بر نتایج آزمون سنتی (24/1 = B و 80/0 = B) و اصلاح شده (61/2 = B و 82/1- = B) انعطاف‌پذیری داشتند. نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان داد که نتایج هر دو آزمون سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو، با برخی از متغیرهای آنتروپومتریک رابطه دارند. بنابراین، در هنگام استفاده از آن‌ها باید تفاوت‌های فردی را مورد توجه قرار داد. کلید واژه‌ها: ویژگی‌های آنتروپومتریک، انعطاف‌پذیری، آزمون سنتی نشستن و خمش به جلو، نشستن و خمش به جلو اصلاح شده