نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 استاد، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی و پژوهشکده علوم شناختی و مغز، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2 دانشیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
3 دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
4 کارشناس ارشد، گروه روانشناسی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
چکیده
مقدمه: از مهمترین مشکلات افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، نقص در مهارتهای اجتماعی است که عملکرد روزانه فرد را مختل یا محدود میکند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر نشانههای اوتیسم در نوجوانان بود.مواد و روشها: این پژوهش به روش نیمه تجربی همراه با پیشآزمون- پسآزمون انجام شد. جامعه آماری مطالعه شامل 60 نفر از نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با عملکرد بالا در شهر تهران بود که با روش نمونهگیری هدفمند، 12 نفر انتخاب شدند و در 10 جلسه 90 دقیقهای (هفتهای دو جلسه) شرکت نمودند و پس از آن با استفاده از مقیاس Gilliam Autism Rating Scale (GARS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازهگیریهای مکرر تجزیه و تحلیل گردید.یافتهها: آموزش مهارتهای اجتماعی تأثیر معنیداری بر کاهش رفتارهای کلیشهای (110/0 = P)، مشکل در برقراری ارتباط (260/0 = P)، تعاملات اجتماعی (080/0 = P) و علایم اختلالات رشدی (770/0 = P) نداشت.نتیجهگیری: آموزش مهارتهای اجتماعی به تنهایی تأثیر چندانی در علایم اختلال طیف اوتیسم نوجوانان ندارد. بنابراین، آموزشهایی که سایر حیطههای دارای مشکل این نوجوانان را پوشش میدهد، برای کاهش علایم این اختلال توصیه میشود.
کلیدواژهها