نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 دانشجوی کارشناسی ارشد، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشجویان توانبخشی و مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی و گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
2 مربی، مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی و گروه ارتز و پروتز، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
3 استادیار، مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی و گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده
مقدمه: استئوآرتریت زانو (Knee osteoarthritis یا KOA) یکی از شایعترین اختلالات عضلانی- اسکلتی در جامعه میباشد. سنجش مصرف انرژی حین راه رفتن در افراد دچار اختلالات عضلانی- اسکلتی، میتواند مستندات عینی از میزان ناتوانی این افراد و تأثیر درمانهای مختلف را در اختیار پژوهشگران قرار دهد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر شدتهای مختلف استئوآرتریت زانو بر میزان انرژی مکانیکی اندام تحتانی بود.مواد و روشها: 48 زن 40 تا 70 ساله بر اساس شواهد رادیولوژیک زانوهای خود، در سه گروه استئوآرتریت خفیف، متوسط و شدید و یک گروه سالم تقسیمبندی شدند. در آزمایشگاه، شرکت کنندگان با سرعت دلخواه برای 5 ثبت موفق با استفاده از سیستم آنالیز حرکت راه رفتند و مدلهای سه بعدی سگمانها در نرمافزار Visual3D ساخته شد. انرژی مکانیکی اندام تحتانی با استفاده از این مدلها به دست آمد.یافتهها: تفاوت معنیداری بین گروههای مورد بررسی از لحاظ سن (001/0 ≥ P) و سرعت راه رفتن (001/0 ≥ P) وجود داشت. با استفاده از تحلیل واریانس و آزمونهای تعقیبی، تفاوتهایی بین انرژی مکانیکی گروههای مورد مطالعه به ویژه گروه استئوآرتریت متوسط و گروه سالم مشاهده شد. بنابراین، مدلهای خطی تک متغیره جهت کنترل اثر سن و سرعت راه رفتن و مدلهای خطی دو متغیره برای کنترل همزمان اثر سن و سرعت ساخته شد. این مدلها نشان داد که شدت استئوآرتریت، تأثیر معنیداری بر انرژی مکانیکی اندام تحتانی مبتلایان به استئوآرتریت زانو نداشت.نتیجهگیری: به نظر میرسد که افزایش انرژی مکانیکی در مبتلایان به استئوآرتریت زانو، با افزایش شدت بیماری تشدید میشود. این مسأله نتیجه مستقیم افزایش شدت درگیری مفصل نیست، بلکه نتیجه غیر مستقیم بالاتر بودن سن و کمتر بودن سرعت راه رفتن افراد مبتلا به درجات پیشرفتهتر بیماری میباشد.
کلیدواژهها