نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 دانشجوی کارشناسی ارشد، مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی، مجموعه مراکز تحقیقاتی (پژوهشکده) دانشکده علوم توانبخشی و کمیته تحقیقات دانشجویی و گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
2 مربی، مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی، مجموعه مراکز تحقیقاتی (پژوهشکده) دانشکده علوم توانبخشی و گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
3 استادیار، مرکز تحقیقات اختلالات اسکلتی و عضلانی، مجموعه مراکز تحقیقاتی (پژوهشکده) دانشکده علوم توانبخشی و گروه فیزیوتراپی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
4 بخش فیزیوتراپی، مرکز آموزشی- درمانی الزهرا (س)، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
5 گروه جراحی ارتوپدی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده
مقدمه: استئوآرتریت، شایعترین بیماری مفصلی میباشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر فیزیوتراپی پیوسته و متناوب بر میزان درد و عملکرد افراد مبتلا به استئوآرتریت متوسط زانو انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 20 بیمار مبتلا به استئوآرتریت متوسط زانو به صورت تصادفی در دو گروه فیزیوتراپی پیوسته و متناوب تقسیم شدند. درمان مشابه شامل 10 جلسه فیزیوتراپی در گروهها انجام گردید؛ به طوری که فرکانس درمان در گروه پیوسته، 6 جلسه در هفته و در گروه متناوب، 3 جلسه در هفته بود. ارزیابی قبل، بلافاصله بعد و یک ماه بعد به وسیله پرسشنامههای Knee injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS)، Intermittent and Constant Osteoarthritis Pain (ICOAP)، آزمونهای 6 دقیقهای راه رفتن، برخاستن و راه رفتن و مقیاس دیداری درد (Visual analogue scale یا VAS) صورت گرفت. دادهها با استفاده از آزمونهای Independent t و Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافتهها: به جزء نمره فعالیت روزانه از مقیاس KOOS که در گروه پیوسته بلافاصله (048/0 = P) و یک ماه بعد (030/0 = P) به طور معنیداری کمتر از گروه متناوب بود، دو گروه تفاوت معنیداری در مراحل ارزیابی نداشتتد (050/0 < P). نمره آزمونهای 6 دقیقهای راه رفتن (046/0 = P)، برخاستن و راه رفتن (040/0 = P)، درد مداوم (006/0 = P)، علایم (020/0 = P)، درد (003/0 = P) و کیفیت زندگی (010/0 = P) مربوط به مقیاس KOOS در گروه پیوسته پس از 10 جلسه تفاوت معنیداری را نشان داد. همچنین، در این گروه اختلاف معنیداری در نمره فعالیت روزانه و درد در VAS (002/0 = P) پس از جلسه دهم و یک ماه پیگیری نسبت به قبل از مداخله مشاهده شد. در گروه متناوب نیز نمره درد در مقیاس VAS (010/0 = P) و درد مداوم (030/0 = P) پس از ده جلسه و یک ماه پیگیری و نمره علایم و فعالیت روزانه (030/0= P) پس از ده جلسه نسبت به قبل از مداخله اختلاف معنیداری داشت.نتیجهگیری: به نظر میرسد، فیزیوتراپی پیوسته و متناوب در کوتاه مدت، تفاوتی در بهبود درد و عملکرد افراد مبتلا به استئوآرتریت متوسط زانو ندارند و درمانگر میتواند فرکانس درمان را بر اساس ترجیح فرد و محدودیتهای زمانی شرکت در جلسات درمانی تنظیم نماید. شاید درمان روزانه پیوسته برای کاهش درد و درمان متناوب برای آثار ماندگارتر مناسبتر میباشد.
کلیدواژهها