نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 استادیار، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2 استاد، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3 دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: افزایش زمان رسیدن به پایداری، منجر به بروز آسیب میشود. بنابراین، اهمیت خستگی در موضوع آسیب و بررسی ارتباط آن با زمان رسیدن به پایداری، میتواند نتایج مفیدی را به همراه داشته باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر و ماندگاری خستگی عضلات اندام تحتانی در مفاصل بر زمان رسیدن به پایداری در حرکت پرش فرود در مردان هندبالیست بود.مواد و روشها: 10 هندبالیست لیگ برتر ایران که در سال 1394 در لیگ حضور داشتند، در این پژوهش شرکت کردند. سه تکرار برای پای فرود در نظر گرفته شد و دادههای نیروهای عکسالعمل زمین از لحظه تماس با صفحه نیرو به مدت 20 ثانیه ثبت گردید. خستگی عضلات مفاصل ران، زانو و مچ پا به فاصله ۲۴ ساعت برای هر مفصل مورد سنجش قرار گرفت. سپس آزمودنیها حرکت پرش فرود را در دو نوبت، بلافاصله و پس از 10 دقیقه از پروتکل خستگی انجام دادند. زمان رسیدن به پایداری نیز در دو جهت قدامی- خلفی و داخلی- خارجی محاسبه گردید. آزمون Shapiro-Wilk جهت بررسی نرمال بودن و آزمونهای Repeated measures ANOVA و Bonferroni برای ارزیابی فرضیههای تحقیق مورد استفاده قرار گرفت.یافتهها: تفاوت معنیداری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات اینورتور و اورتور مفصل مچ پا در راستای قدامی- خلفی در شرایط مختلف (قبل از خستگی، بلافاصله بعد از خستگی و ده دقیقه پس از خستگی) وجود داشت (001/0 > P)، اما در راستای داخلی- خارجی نتایج معنیداری یافت نشد (650/0 = P). همچنین، اختلاف معنیداری بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل زانو در راستای قدامی- خلفی و در شرایط مختلف مشاهده گردید (003/0 = P)، اما این یافتهها در راستای داخلی- خارجی مفصل زانو معنیدار نبود (228/0 = P). بین زمان رسیدن به پایداری در عضلات ابداکتور و اداکتور مفصل ران، در راستای قدامی- خلفی (051/0 = P) و داخلی- خارجی (343/0 = P) تفاوت معنیداری یافت نشد.نتیجهگیری: خستگی عضلات اندام تحتانی، منجر به افزایش زمان رسیدن به پایداری و افزایش نیروی وارد شده بر پا میشود و ممکن است باعث آسیب شود. با طراحی و گنجاندن برنامههای تمرینی استقامتی ویژه، شاید بتوان زمان رسیدن به پایداری در حرکات پرش فرود را به حداقل رساند و در نتیجه، خطر بروز آسیب را کاهش داد.
کلیدواژهها