نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• زهرا احمدی زاده ¹
• مهدی رصافیانی ²
• فاطمه احسانی ³
• سید علی حسینی ⁴

¹ کارشناس ارشد کاردرمانی، مرکز تحقیقات توانبخشی عصبی-عضلانی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران

² دکتری تخصصی کاردرمانی، استادیار دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، مرکز تحقیقات اعصاب اطفال، گروه آموزشی کاردرمانی، تهران، ایران

³ دانشجوی دکتری فیزیوتراپی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایرا

⁴ دکتری تخصصی کاردرمانی، استادیار دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران

چکیده

چکیده:مقدمه: مطالعات بسیاری کاهش کیفیت زندگی مادران کودکان فلج مغزی را تحت تأثیرفعالیت‌های مراقبتی نشان داده‌اند اما بررسی ارتباط کاهش کیفیت زندگی این مادران با عوامل وابسته به کودک نظیر توانایی راه رفتن کودک فلج مغزی کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر توانایی راه رفتن کودکان فلج مغزی بر کیفیت زندگی مادران آن‌هابود.مواد و روش‌ها: این مطالعه‌ی علی-مقایسه ای در سال 1390 در شهر تهران انجام شد که در آن 60 مادر دارای یک کودک فلج مغزی 4 تا 12 ساله در مطالعه شرکت کردند. جهت ارزیابی کیفیت زندگی از پرسشنامه SF-36 استفاده شد و ارزیابی سطح 1 تا 5 مقیاس GMFCS کودکان فلج مغزی توسط کار درمانگر انجام شد. ارتباط میان متغیر از طریق آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی با کمک نرم‌افزارSPSS نسخه 16 بررسی شد.یافته‌ها: 24 مادر دارای کودک فاقد توانایی راه رفتن و 36 مادر کودک با توانایی راه رفتن در مطالعه شرکت کردند که میانگین و انحراف معیار سن بر حسب سال در مادران 02/6±79/33 و در کودکان 71/2± 11/ 7 بود. در نتیجه آنالیز داده‌ها دو گروه مادران نمره کلی کیفیت زندگی و ابعاد عملکرد اجتماعی، عملکرد جسمانی و سلامت عمومی با هم تفاوت معنادار داشتند(05/0 P<).نتیجه‌گیری: مادران دارای کودکان فاقد توانایی راه رفتن مدت زمانی بیشتری را به مراقبت از کودک خود اختصاص می‌دادند و کیفیت زندگی پایین تری را نیز گزارش کردند. واژه‌های کلیدی: فلج مغزی، کیفیت زندگی، مادران کودکان فلج مغزی