نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
2 استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
3 استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شرق، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: تحقیقات نشان دادهاند که برای اکتساب مهارت حرکتی، هدایت کانون توجه بزرگسالان به نشانههای خارجی مؤثرتر از نشانههای درونی است. مطالعه حاضر با هدف بررسی دستورالعملهای توجهی بر عملکرد تعادلی کودکان عادی و کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی (Developmental coordination disorder یا DCD) انجام شد.مواد و روشها: 20 دانشجوی مرد، 20 کودک پسر عادی و 20 کودک پسر مبتلا به DCD با استفاده از پرسشنامه مشاهده حرکتی آموزگاران انتخاب شدند. تکلیف، آزمون تعادلی Stork بر روی دیسک بادی بود که تحت دو شرایط آزمایشی شامل کانون توجه درونی (توجه به حداقلسازی حرکات پا) و بیرونی (توجه به حداقلسازی حرکات دیسک) مورد سنجش قرار گرفت. دادهها با استفاده از آزمونهای ANOVA، Tukey و Paired t تجزیه و تحلیل گردید.یافتهها: مطابق با فرضیه عمل محدود شده، بزرگسالان در حالت توجه بیرونی عملکرد بهتری داشتند، اما برای کودکان عادی، به کارگیری کانون توجه درونی مفیدتر بود. تفاوت معنیداری بین دو حالت کانون توجه در کودکان مبتلا به DCD مشاهده نشد.نتیجهگیری: پیشنهاد میشود کاردرمانگران و مربیان ورزشی روشهای توانبخشی و دستورالعملهای آموزشی خود را بر اساس سن، تجربه و وضعیت رشدی مراجعان تنظیم نمایند.
کلیدواژهها