نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 استادیار، گروه رفتار حرکتی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
2 دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه رفتار حرکتی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
چکیده
مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازی خودانگیخته در طبیعت بر مهارتهای حرکتی ظریف و یکپارچگی بینایی- حرکتی کودکان پیشدبستانی بود.مواد و روشها: این مطالعه به صورت نیمه تجربی، همراه با طرح پیشآزمون و پسآزمون و با روش نمونهگیری هدفمند انجام شد. نمونهها متشکل از 30 کودک پیشدبستانی 5/6-5/4 ساله، 15 نفر از مدرسه طبیعت و 15 نفر از مهدکودک بود. جهت سنجش مهارتهای حرکتی ظریف (زمان پاسخ، کنترل بینایی- حرکتی و سرعت و چالاکی اندام فوقانی)، از آزمون تبحر حرکتی Bruininks-Oseretsky و به منظور ارزیابی یکپارچگی بینایی- حرکتی، از آزمون یکپارچگی بینایی- حرکتی Beery-Buktenica استفاده شد.یافتهها: بر اساس آزمون MANOVA، فعالیت در فضای باز، تأثیر مثبت و معنیداری بر تمام متغیرهای مهارتهای حرکتی ظریف (001/0 = P) و یکپارچگی بینایی- حرکتی (001/0 = P) کودکان داشت. در مقابل، فعالیت در فضای سرپوشیده بر یکپارچگی بینایی- حرکتی (013/0 = P) و از متغیرهای مهارت حرکتی ظریف نیز تنها بر کنترل بینایی- حرکتی (048/0 = P) تأثیر معنیداری داشت. فعالیت در فضای باز طبیعی و فضای سرپوشیده به ترتیب باعث 71 و 13 درصد از تغییرات در کنترل بینایی- حرکتی و 88 و 20 درصد از تغییرات در یکپارچگی بینایی- حرکتی کودکان شد.نتیجهگیری: نوع محیطی که کودکان در آن فعالیت میکنند، تأثیر بسزایی بر رشد آنها دارد. محیط طبیعی، محیطی غنی از محرکها میباشد که تأثیر چشمگیری بر رشد کودکان میگذارد. بر همین اساس، پیشنهاد میشود که در دوران کودکی جهت بهبود رشد حرکتی و ادراکی، کودکان در فضاهای طبیعی فعالیت بیشتری داشته باشند.
کلیدواژهها