نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• احمد درخشان پور ¹
• جواد حاتمی ²
• غلامعلی افروز ³
• تقی آقا حسینی ⁴
• راضیه نکوئی ⁵

¹ کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

² استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

³ استاد ممتاز،گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران ، تهران، ایران

⁴ استادیار، گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، مجتمع آموزش عالی پیامبر اعظم، اصفهان، ایران

⁵ دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش زبان انگلیسی، گروه زبان انگلیسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شهرضا، اصفهان، ایران

چکیده

مقدمه: هدف از این پژوهش بررسی تفاوت تأثیر آموزش زبان انگلیسی بر میزان شدت انواع لکنت در زبان اول و زبان انگلیسی افراد یک زبانه دارای لکنت بوده است.مواد و روش‌ها: جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد 12 تا 23 ساله دارای لکنت بودند، که به مراکز گفتار درمانی شهر اصفهان مراجعه کرده‌اند. نمونه مورد مطالعه 15 نفر بودند که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. روش پژوهش شبه آزمایشی و طرح پژوهش یک طرح تک گروهی پیش‌آزمون– پس‌آزمون است. در این پژوهش آزمودنی‌ها قبل و بعد از آزمایش از نظر میزان شدت لکنت مورد سنجش قرار گرفته‌اند. در این پژوهش میزان شدت انواع لکنت با استفاده از تست SSI3 Howell و همکاران مورد اندازه‌گیری و سنجش قرار گرفت.یافته‌ها: آموزش زبان انگلیسی به روی میزان شدت لکنت تأخیری در کلمات عملکردی و کلمات محتوایی در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تأثیر معنی‌داری ندارد، اما آموزش زبان انگلیسی در کاهش میزان لکنت غیر تأخیری در کلمات عملکردی و کلمات محتوایی در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تأثیر معنی‌داری دارد. همچنین آموزش زبان انگلیسی در کاهش میزان شدت کل لکنت در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول تأثیر معنی‌داری دارد. این اثرات حداقل در سطح 05/0 = P معنی‌دار بودند.نتیجه‎گیری: آموزش زبان انگلیسی پس از 12 سالگی تأثیر مثبت و یا منفی در درمان و بهبود لکنت در زبان اول افراد لکنتی نداشت. همچنین پس از مهارت گویش آموزش زبان انگلیسی، میزان شدت لکنت در زبان انگلیسی نسبت به زبان اول کمتر شد.کلید واژه‌ها: لکنت، تأخیری، غیر تأخیری، عملکردی، محتوایی، دو زبانه، یک زبانه.