Document Type : Original Articles
Authors
1 PhD Candidate of Corrective Exercises and Sports Pathology, Department of Biomechanics and Sports Pathology, School of Physical Education, Kharazmi University, Tehran, Iran
2 Associate Professor, Department of Biomechanics and Sports Pathology, School of Physical Education, Kharazmi University, Tehran, Iran
3 Assistant Professor, Department of Biomechanics and Sports Pathology, School of Physical Education, Kharazmi University, Tehran, Iran
Abstract
چکیده
مقدمه: کمردرد مزمن غیر اختصاصی یکی از شایع تری اختلالات اسکلتی عضلانی در میان پرستاران می باشد که می تواند هزینه های زیادی را بر جوامع مختلف تحمیل نماید. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر رویکرد کنترل حرکتی با و بدون ویبریشن کل بدن بر درد و تعادل ایستا و پویا پرستاران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی انجام شد.
مواد و روشها: نمونه آماری تحقیق شامل 75 نفر از پرستاران زن با کمردرد مزمن غیر اختصاصی و با سابقه درد بیش از سه ماه بود که بطور تصادفی در سه گروه: گروه ترکیبی (گروه کنترل حرکتی با ویبریشن کل بدن)، گروه کنترل حرکتی و گروه کنترل قرار گرفتند. برای اندازه گیری شاخص درد از معیار مقیاس آنالوگ بصری و تعادل ایستا و پویا از دستگاه تعادل سنج بایودکس استفاده شد. آزمون ها قبل و پس از 8 هفته تمرین از آزمودنی ها گرفته شد. سپس متغیر های تحقیق در نرم افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن داده ها استفاده شد که در صورت طبیعی بودن و غیر طبیعی بودن توزیع، بترتیب از آزمون های پارمتریک تحلیل واریانس (ANOVA) و ناپارامتریک کروسکال والیس (Kruskal–Wallis) استفاده گردید.
یافتهها: نتایج تحقیق نشان داد که در شدت درد، تعادل ایستا و پویای گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری (P<0.05) وجود دارد اما بین دو گروه تجربی تفاوت معنی داری (P>0.05) مشاهده نشد.
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تمرین موجب بهبودی علائم بیماران کمردرد مزمن می گردد اما هیچکدام از دو رویکرد تمرینی بر یکدیگر ارجحیت ندارند.
Keywords