نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری، گروه آسیبشناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
2 دانشیار، گروه آسیبشناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران
3 استادیار، گروه آسیبشناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
4 دانشیار، گروه آسیبشناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده
مقدمه: سر به جلو، یکی از شایعترین ناهنجاریهای وضعیتی است که منجر به عدم سازماندهی عضلات مشترک بین گردن و شانه میشود و در نهایت، ظرفیت ششی و تنفس صحیح افراد را با مشکل مواجه میسازد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 12 هفته تمرینات عملکردی بر ناهنجاری سر به جلو و شاخصهای اسپیرومتری در افراد مبتلا به این عارضه بود.مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی، 40 فرد دارای ناهنجاری سر به جلوی بیشتر از 46 درجه به صورت هدفدار انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفره تجربی و شاهد قرار گرفتند. قبل و پس از 12 هفته تمرینات عملکردی (کششی- ثباتی و خوداصلاحی فعال- تکلیف محور)، زاویه سر به جلو با استفاده از روش عکسبرداری از نمای نیمرخ و محاسبه زاویه خط میان تراگوس و 7C با خط عمودی (زاویه سر به جلو) اندازهگیری و شاخصهای اسپیرومتری ثبت گردید. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد (05/0 > α).یافتهها: در گروه تجربی، میانگین زاویه سر به جلو بعد از تمرینات به طور معنیداری کاهش یافت و از 14/4 ± 25/55 به 24/4 ± 30/51 درجه رسید (001/0 > P). همچنین، افزایش معنیداری در ظرفیتهای تنفسی Forced expiratory volume (FEV1) (از 50/4 ± 50/87 به 51/4 ± 95/92 درصد)، Forced vital capacity (FVC) (از 04/6 ± 05/89 به 83/4 ± 10/94 درصد) و Peak expiratory flow (PEF) (از 08/4 ± 55/86 به 00/4 ± 65/91 لیتر بر دقیقه) مشاهده گردید (001/0 > P)، اما چنین تغییراتی در گروه شاهد ایجاد نشد.نتیجهگیری: انجام تمرینات عملکردی به عنوان یک روش ساده و غیر تهاجمی جهت اصلاح عارضه سر به جلو و در نتیجه، بهبود وضعیت تنفسی در افراد دارای این ناهنجاری توصیه میگردد.
کلیدواژهها