نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسنده

• محمد تقی کریمی

دکترای تخصصی ارتوز و پروتز؛استادیار دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

چکیده

افراد قطع عضواندام فوقانی با کاهش چشمگیرتوانایی در انجام فعالیت های خود روبرو هستند برای جبران این امر از انواع مختلف پروتز استفاده می شود که مطابق با مکانیزم حرکتی ممکن است کازمتیک، مکانیکال و یا مایو الکتریک باشند. متاسفانه علی الرغم تلاشهای فراوان در زمینه افزایش کارائی پروتزهای اندام فوقانی ، میزان موفقیت افراد دربه کاربردن پروتز پائین می باشد‍‍؛ لذا در این تحقیق سعی بر آن است تا میزان کارائی پروتزها با توجه به انواع فعالیت مورد بررسی قرار گرفته، ارتباط آن با نوع پروتز، سمت قطع عضو و سطح قطع عضو تعیین گردد.روش مطالعه: تعداد 76 نفر از آمپوته های اندام فوقانی در استانهای تهران، اصفهان و شیراز که به مراکز ارتوپدی فنی مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. فاکتورهایی همچون میزان توانائی افراد در انجام فعالیت های مختلف، سن فرد، طرف قطع عضو، سطح قطع عضو انتخاب گردید.نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که علی الرغم سیستم حرکتی به کار گرفته در پروتز؛ اکثر افراد از پروتز خود فقط در حد یک تکیه گاه استفاده می کنند. میزان توانایی آمپوته های اندام فوقانی در انجام فعالیت های مختلف همانند رانندگی کردن ونیازهای شخصی از فعالیتهای دیگربیشتر بود. گرچه انتظار میرفت که پروتزهای های مکانیکال نیازهای فرد را بهتر برآورده سازند، با این حال در خیلی از سطوح قطع عضوی تفاوت ملموسی مشاهده نشد (p-(value = 0.1. بحث و نتیجه گیری: از میان فاکتورهای مختلفی که می تواند بر میزان کارکرد پروتزهای اندام فوقانی اثر گذار باشد، تاثیر آموزش در استفاده از پروتز از اهمیت بسزایی برخوردار است. پیشنهاد می شود از تکنیک های جدید و مواد مناسبتر جهت بالا بردن کارائی پروتز ها در این نوع از آمپوته ها استفاده گردد. کلمات کلیدی: پروتز اندام فوقانی، کارائی، سمت قطع عضو