نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• رقیه حسن‌زاده ¹
• مجید محمودعلیلو ²
• عباس بخشی‌پور رودسری ²
• احمدرضا روفیگری ³

¹ دانشجوی دکترای علوم اعصاب شناختی، گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه تبریز، تبریز.

² دانشیار روان‌شناسی بالینی، گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه تبریز، تبریز.

³ استادیار جراحی میکروسکوپی و اعصاب محیطی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران.

چکیده

چکیده مقدمه: به‌ دنبال جراحی ترمیمی تنه اعصاب محیطی در اندام فوقانی، به‌ سرعت یک سازمان‌دهی مجدد کارکردی در مغز اتفاق می‌افتد؛ این پدیده به ‌صورت شکل‌گیری تغییراتی در نقشه کورتیکال دست می‌باشد و علت آن انحراف آکسون‌های در حال رشد از مسیر اولیه و اصلی خود به ‌سمت اندام‌های هدف است. برنامه‌های بازآموزی حسی، در فاز توان‌بخشی به ‌منظور تسهیل و تأثیر گذاری مثبت بر روی روند یادگیری مجدد حسی انجام می‌شود. این برنامه‌ها موجب تطبیق دادن سازمان‌دهی سیناپتیک جدید و ارتقای سطح بهبودی حساسیت‌پذیری کارکردی می‌گردد که «اگنوزی لمسی» (Tactile Agnosia) نام دارد. هرچند در اغلب موارد، به ‌ویژه در بزرگسالان، نتایج مأیوس‌کننده بوده، روش‌های برنامه بازآموزی حسی در چندین دهه اخیر تغییری نداشته است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه ابتدا به جمع آوری مقالات مرتبط موجود از طریق جستجو در پایگاه‌های اطلاعاتی چون google، Ovid و Science Direct و همچنین مکاتبه با نویسندگان مقالات جهت احراز مقالات پرداخته شد و سپس به طور دقیق، بررسی و مرور مفاهیم و روش‌های موجود انجام پذیرفت. بحث: در این بررسی، به مرور مفاهیم موجود در علوم اعصاب و شناختی، معرفی یک دلیل منطقی برای نیاز به تغییر و تعدیل روش‌های بازآموزی حسی قدیمی و پیشنهاد روش‌های جدید برای ارتقای میزان یادگیری مجدد حسی پس ‌از ترمیم عصب پرداخته ‌شد. کلید واژه‌ها: بازآموزی حسی، روش‌های قدیمی، روش‌های جدید، علوم اعصاب و شناختی.