نوع مقاله : مقاله پژوهشی اصیل

نویسندگان

• مینو کلانتری ¹
• الهام کریمی ²
• زهرا شفیعی ³
• سید مهدی طباطبایی ⁴

¹ کارشناس ارشد، گروه کاردرمانی، عضو هیأت علمی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

² دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه کاردرمانی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

³ کارشناس ارشد، گروه کاردرمانی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

⁴ کارشناس ارشد، گروه آمار زیستی، عضو هیأت علمی، دانشکده توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

چکیده

مقدمه: سکته مغزی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهم‌ترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی‌ترین عامل وابستگی در فعالیت‌های روزمره زندگی به شمار می‌آید. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی‌پلژی بزرگسال بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع مداخله‌ای بود و نمونه‌گیری به صورت در دسترس از کلینیک‌های کاردرمانی و مراکز توان‌بخشی استان قزوین انجام شد. 26 بیمار 65-40 ساله سکته مغزی انتخاب شده و 3 روزدر هفته به مدت 8 هفته یک ساعت در روز تمرینات تکلیف محور هم‌زمان با 5 ساعت محدود کردن اندام سالم را انجام دادند. ابزارهای ارزیابی مورد استفاده شامل آزمون‌های Fugl-Meyer و Action research arm به منظور بررسی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بود. آزمون آماری Paired t جهت تحلیل داده‌ها مورد استفاده قرار گرفت. از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 برای آنالیز داده‌ها استفاده گردید و سطح معنی‌داری 05/0در نظر گرفته شد. یافته‌ها: ارزیابی‌ها نشان دهنده بهبود معنی‌دار عملکرد اندام فوقانی (05/0 > P) بعد از استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی بود. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور روش محدودیت درمانی می‌تواند روش مؤثری جهت بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی باشد. کلید واژه‌ها: تمرینات تکلیف محور، محدودیت درمانی اجباری، عملکرد اندام فوقانی، همی‌پلژی  مقدمه: سکته مغزی یکی از شایع شایع‌ترین بیماری‌های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهم مهم‌ترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی اصلی‌ترین عامل وابستگی در فعالیت‌های روزمره زندگی به شمار می می‌آید . هدف از این پژوهش، بررسی تاثیراستفاده تأثیر استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی همی‌پلژی بزرگسال بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش حاضر که از نوع مداخله مداخله‌ای است بود و نمونه نمونه‌گیری به صورت در دسترس از کلینیک‌های کاردرمانی و مراکز توان‌بخشی استان قزوین انجام شد. 26 بیمار 65-40 ساله سکته مغزی انتخاب شده و 3 رو زدر هفته به مدت 8 هفته یک ساعت در روز تمرینات تکلیف محور هم‌زمان با 5 ساعت محدود کردن اندام سالم را انجام دادند. ابزارهای ارزیابی مورد استفاده شامل تست آزمون‌های Fugl-Meyer فوگل مایر و Action research arm  test به منظور بررسی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بود. آزمون آماری Paired t تی زوجی جهت تحلیلانالیز داده داده‌ها مورد استفاده قرار گرفت،. از نرم نرم‌افزار SPSS18 نسخه 18 برای آنالیز داده داده‌ها استفاده شد گردید و سطح معنی معنی‌داری 05/0در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج ارزیابی ارزیابی‌ها نشان دهنده بهبود معنادار معنی‌دار عملکرد اندام فوقانی (05/0 > P)) 05/0 >P)، بعد از استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی بود. نتیجه نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان دادمی دهد که استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور روش محدودیت درمانی می می‌تواند روش موثری مؤثری جهت بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی باشد. کلید واژه واژه‌ها: تمرینات تکلیف محور، محدودیت درمانی اجباری، عملکرد اندام فوقانی، همی همی‌پلژی مقدمه: سکته مغزی یکی از شایع‌ترین بیماری‌های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهم‌ترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی‌ترین عامل وابستگی در فعالیت‌های روزمره زندگی به شمار می‌آید. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی‌پلژی بزرگسال بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع مداخله‌ای بود و نمونه‌گیری به صورت در دسترس از کلینیک‌های کاردرمانی و مراکز توان‌بخشی استان قزوین انجام شد. 26 بیمار 65-40 ساله سکته مغزی انتخاب شده و 3 روزدر هفته به مدت 8 هفته یک ساعت در روز تمرینات تکلیف محور هم‌زمان با 5 ساعت محدود کردن اندام سالم را انجام دادند. ابزارهای ارزیابی مورد استفاده شامل آزمون‌های Fugl-Meyer و Action research arm به منظور بررسی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بود. آزمون آماری Paired t جهت تحلیل داده‌ها مورد استفاده قرار گرفت. از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 برای آنالیز داده‌ها استفاده گردید و سطح معنی‌داری 05/0در نظر گرفته شد. یافته‌ها: ارزیابی‌ها نشان دهنده بهبود معنی‌دار عملکرد اندام فوقانی (05/0 > P) بعد از استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی بود. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که استفاده هم‌زمان از تمرینات تکلیف محور روش محدودیت درمانی می‌تواند روش مؤثری جهت بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی باشد. کلید واژه‌ها: تمرینات تکلیف محور، محدودیت درمانی اجباری، عملکرد اندام فوقانی، همی‌پلژی